Fıkra bu ya, adamın biri yürürken
ayağı eski ve kirli bir şişeye çarpar. Eğilip şişeyi alır ve ağzındaki mantarı
çıkarır. Şişenin içinden bir duman ve dumanın içinden bir cin çıkar. Cin adama
“Tam üçbin yıldır bu şişenin içinde hapistim. Beni kurtardın sahip. Üç dilek
hakın var. Dile benden ne dilersen” der. Adam sınırsız zenginlik ve sınırsız
seveceği, kendisini sınırsız seven bir eş diler. Cin her iki dileği de yerine
getirdikten sonra adama üçüncü dileğini sorar. Adam uçmaktan korktuğunu ve
deniz yolculuğunun kendisini hasta ettiğini ama Brezilya’da Rio karnavalını
görmeden ölmek istemediğini, bu nedenle Atlantik okyanusu üzerine bir köprü
kurmasını ister cinden. Cin adama döner ve “Sahip sen ne istediğinin farkında
mısın? Bu iş beni aşar. Kullanılacak ve geri dönüşü olmayan kaynakları ben bile
bulamam. Başka bir şey dile” der. Bunun üzerine adam “O zaman Orta Doğuda barış
istiyorum, üçüncü dileğim bu” deyince cin adama döner ve “Sahip köprüdeki yol
kaç şeritli olsun” diye sorar.
Yaşadığımız coğrafyaya sömürgeci
bir Amerikan amirali 18. yüzyılda Orta Doğu demiş ve adı öylece yapışmış
üstüne. Neyin ortası, neyin doğusu diye sormak kimsenin aklına gelmemiş. Ama bu
coğrafya binlerce yıldır savaşlar görmüş. Önemli bir geçiş yolu olması, başta
petrol olmak üzere pek çok madenin ana deposu olması, üç büyük dinin merkezi
olması gibi nedenlerle binlerce yıldır barış içinde bir tek gün bile görmemiş. Burada
yaşayanlar da sonradan gelenler de bu toprakların kaderine ortak olmuşlar, hep
savaşmışlar.
Geride bıraktığımız hafta en
büyük terör saldırılarından birini yaşadık. Resmi açıklamalara göre ellibir,
gayrı resmi kaynaklara göre ikiyüze yakın yurttaşımız iki patlama ile yaşamını
yitirdi. Dünya ayağa kalktı. Hükümet ne yaptı? Suçluyu hemen ilan ediverdi:
Beşar Esad yandaşları… Reyhanlı’ya gitmeden, ölenler için taziyede bulunmadan,
yaralananlara geçmiş olsun bile demeden ABD’ye uçtu. Derdi neydi? Bir an önce
Suriye’ye girip büyük pastadan pay koparmak. Ne pahasına? Üç-beş(!) Mehmet’in
kanı pahasına…
George SOROS, Mart 2002’de
“Türkiye’nin en iyi ihraç ürünü ordusudur” demişti. Emekli Orgeneral Çevik BİR
de 29 Kasım 1999’da bir toplantıda, Türkiye’nin görevini “Batı için güvenlik
üretmek” bağlamında tanımlamıştı. Batı için savaşmak, Batı’nın çıkarlarını
korumak için onun gösterdiği yerlerde, onun gösterdiği düşmanlarla savaşmak ve
böylece Batı tarafından yok edilmekten kurtulmak düşüncesi, kökleri 1830’lardan
1850’lere Abdülmecitlere dayanan bir Çöküş Dönemi Osmanlı düşüncesidir.
1854’te Rusya’ya karşı girişilen Kırım
savaşıyla ilgili olarak Batı kaynakları 17.500 İngiliz, 90.000 Fransız, 35.000
Türk, 2.050 Sardinyalı askerin öldüğünü yazar. Ancak aynı kaynaklar ölen 90.000
Fransız askerinin aslında Cezayirli Zouaves Berberi Kabilesinden olduğunu
açıklamaktan kaçınırlar. Afrika atasözünde olduğu gibi: Arslanlar okuma yazma
öğrenene kadar tarih avcıların başarılarını anlatacak.
Bugün
başımızdaki hükümet bir yandan Osmanlının torunu/mirasçısı olduğunu haykırıyor,
bir yandan AB’ye girmek için ödün üstüne ödün veriyor, bir yandan da şirinlik
yaparak en büyük lokum dilimini almaya çalışan çocuk gibi ABD’nin kucağından
kalkmıyor. Oysa olan tek şey tarihin tekerrüründen başka bir şey değil.
Halife/Sultan Abdülmecit,
Sinop’ta Rusların batırdığı donanmamızda şehit düşen askerlerimiz için “Avrupa,
Senin İçin Öldüler” madalyası bastırıp dağıttığında, İngilizlerin ve
Fransızların gözünde Osmanlı Türk askerlerini Fransız sömürge ordusunda savaşan
Zouaves kabilesi savaşçıları konumuna düşürdüğünün ayırdında mıydı bilinmez ama
O’nun İngiltere ve Fransa’ya istedikleri her ödünü verip, onların çıkarları
doğrultusunda Rusya’yla savaşa tutuşurken, karşılığında ödül olarak Osmanlı
İmparatorluğu’nu dönemin Avrupa Birliği demek olan Avrupa Devletler Konseyi’ne
(European Concert) sokmayı düşlediği ve bir kez Avrupa Devleler Konseyi’ne
alındıktan sonra Osmanlı’nın toprak bütünlüğüne yönelik saldırıların son
bulacağı umudunu taşıdığı kesindir.
Tarih gerçekten tekerrürden mi
ibarettir? Yoksa tarihimizdeki bu örnekler tümüyle rastlantı mı? Buyurun bir
başka örnek size: Kırım Savaşı sırasında gerçekleşen Balaklava Savaşında 600
İngiliz askerinin salt Osmanlı askerlerinin beceriksizliği yüzünden öldüğü
söylentisi yayıldı. Gerçekte ölen 600 askerin hepsi Osmanlı askeriydi ve
askerlerimiz savaş alnında uyuyakalan İngilizlerin yaşamını kurtarmak için
Ruslarla çarpışarak ölmüşlerdi. Daha yakın tarihimize bir göz atalım birlikte.
Kore Savaşının en acımasız çarpışmalarından biri Kunuri Muharebelerinde güç
durumda kalan Birleşmiş Milletler (siz onu ABD diye okuyun) birliklerini
kurtarmak için Tugayımız en büyük kayıplarını yaşamıştı. Ama Kore Savaşı
sırasında arslanlar okuma yazma öğrenmeye başlamışlardı.
Soğuk savaş döneminde bir ABD
başkanı “Amerika’nın sınırları Kars’tan başlar” demişti. Türkiye bir sömürge
ülkesi ve başbakan da bir sömürge valisi değildir. Kendi tarihimizi kendimiz
yazmaya başlayalım artık.
Yazının başlığı Latince bir
atasözü ve Fırtınadan Sonra Güneşi Göreceksin anlamına geliyor. Fırtınayı
dağıtalım, güneşimizi kendimiz doğuralım.
Sevgiyle…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder